کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
آکل نفسه پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
جستوجوی دقیق
-
آکل نفسه
لغتنامه دهخدا
آکل نفسه . [ ک ِ ل ُ ن َ س ِه ْ ] (ع اِ مرکب ) فرفیون . فربیون . افربیون . انفسه . حافظالنحل . حافظالاطفال . تاکوب . لبن سوداء. || کافور. || نفت .
-
واژههای مشابه
-
اکل
فرهنگ واژههای سره
بار، خوردن، خورش
-
أَُکُلِ
فرهنگ واژگان قرآن
خوردني - خوارکي
-
اکل
فرهنگ فارسی عمید
(اسم مصدر) [عربی] [قدیمی] 'akl خوردن.
-
اکل
فرهنگ فارسی معین
( اَ ) [ ع . ] (مص م .) خوردن .
-
اکل
لغتنامه دهخدا
اکل . [ اَ ] (ع مص ) خوردن چیزی را. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || کندن . (از اقرب الموارد). || معدوم ساختن چیزی را. در حدیث است : الحسد یاکل الایمان کما تأکل النار الحطب . (ناظم الاطباء). نابود ساختن . (از اقرب الموارد). نابود ساختن آتش هیزم ...
-
اکل
لغتنامه دهخدا
اکل . [ اَ ک َ ] (ع اِمص ) خورده شدگی دندانها و سقوط آنها. (ناظم الاطباء).
-
اکل
لغتنامه دهخدا
اکل . [ اَ ک َ ] (ع مص ) خوردن بعض عضو مر بعض را: اکل العضو اکلا. || اکل العود؛ خورده شد چوب . (ناظم الاطباء). || بشدن دندان از پیری . (المصادر زوزنی چ بینش ص 387).
-
اکل
لغتنامه دهخدا
اکل . [ اُ / اُ ک ُ] (ع اِ) ثمر. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || رزق . گویند: انقطع اکله ؛ منقطع گردید رزق اویعنی بمرد و بهره ای از دنیا نبرد. (ناظم الاطباء). روزی فراخ . (از اقرب الموارد): فلان ذواکل ؛ یعنی ذوحظ. || رأی و عقل و قوت فهم . || سخت ب...
-
اکل
لغتنامه دهخدا
اکل . [ اُ ک َ ] (ع اِ) ج ِ اُکلَة. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). رجوع به اکلة شود.
-
أَکَلَ
فرهنگ واژگان قرآن
خورد
-
أَُکُلِ
فرهنگ واژگان قرآن
خوردني
-
طین اکل
لغتنامه دهخدا
طین اکل . [ ن ِ اَ ] (ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) طین خراسانی است . طین نیشابوری . طین حُرّ. گِل خوراکی . و آن را طین مأکول نیز نامند.
-
آکل المرار
لغتنامه دهخدا
آکل المرار. [ ک ِ لُل ْ م ُ ] (اِخ ) لقب حارث بن عمروبن حجر الکندی ، هیجدهمین از ملوک مَعد، جدّ امروءالقیس شاعر معروف .