گندمین . [ گ َدُ ] (ص نسبی ) منسوب به گندم . از گندم :
گفتم که ارمنی است مگر خواجه بوالعمید
کو نان گندمین نخورد جز که سنگله .
مر سخن را گندمین و چرب کن
گر نداری نان چرب گندمین .
آخر تو را که گفت که با عاشقان خویش
نان گندمین بدار و سخن گندمین مکن .
چو قرص جوین هست جان پرورم
غم گرده ٔگندمین چون خورم ؟
- زبان گندمین ؛ زبان چرب و نرم :
با زبان گندمین روزی طلب کردن خطاست
طوطی شیرین سخن را شکّر گفتار هست .
از زبان گندمین افتاد در کارم گره
خوشه ٔ بی حاصل ما دانه ٔ دیگر نداشت .
- سخن گندمین ، گفتار گندمین ؛ سخن شیرین ، چرب ، خوشمزه :
مر سخن را گندمین و چرب کن
گر نداری نان چرب گندمین .
سوی آن کس که عقل و دین دارد
نان و گفتار گندمین دارد.
آخر تو را که گفت که با عاشقان خویش
نان گندمین بدار و سخن گندمین مکن .
بر نان گندمین بدم آنگه جوین سخن
اکنون که گندمین سخنم نیست نان جو.