نیک خوی . (ص مرکب ) نیک خو. رجوع به نیک خو شود :
به شاه جهان گفت کای نیک خوی
مرا چهر سام آمده ست آرزوی .
بدو گفت آمد گه آرزوی
بگویم ترا ای زن نیک خوی .
بدو گفت کای مادر نیک خوی
بنگزینم این راه بر آرزوی .
ایزد این دولت فرخنده و پاینده کناد
بر تو ای نیک دل نیک خوی نیک سیر.
ای نیک نام ای نیک خوی ای نیک دل ای نیک روی
ای پاک اصل ای پاک رای ای پاک طبع ای پاک دین .
بر خویش ازپی آن گفتم کامروز چو من
کس نداند خوی آن نیک خوی راد رزین .
ازین بنده نوازی و ازین عذرپذیری
ازین شرمگنی نیک خویی خوب خصالی .
دیرخواب و زودخیز و تیزگرد و دوربین
خوش عنان و کش خرام و پاک زاد و نیک خوی .
آزاده طبع و پاک نهاد و مجرد است
نیکوخصال و نیک خوی است وموحد است .
چنین گفت صاحبدل نیک خوی
که سهل است ازین بیشتر گو بگوی .