نامهربان . [ م ِهَْ رْ / م ِ رِ ] (ص مرکب ) بی محبت . جفاکار. (ناظم الاطباء). بی رحم . سنگدل . که مهربان و بامحبت نیست . مقابل مهربان :
زلفت به جادوئی ببرد هر کجا دلی است
وآنگه به چشم و ابروی نامهربان دهد.
با او بگو که ای مه نامهربان من
بازآ که عاشقان تو مردند از انتظار.
ترک سر در هجر آن نامهربان خواهیم کرد
تاب درد سر نداریم آنچنان خواهیم کرد.
مرا گر ترس جان خود نبودی نام آن مه را
بت نامهربان و ظالم بی باک میکردم .
بگویم راست ؟ پر نامهربانی
برنجی شیوه ٔ یاری ندانی .
بگو کای ماه بی مهر جفاکار
بت نامهربان شوخ دلاَّزار.
چو بیخود آید از جانی فغانی
شود نامهربانی مهربانی .
مپندار این چنین نامهربانم
که رسم مهربانی را ندانم .