مشک بیز. [ م ُ / م ِ ] (نف مرکب ) مشک افشان . مشک بیزنده . غربال کننده ٔ مشک . کنایه از هر چیز خوب با رائحه ٔ مطبوع :
بزان بادش از زلفک مشک بیز
همه ره چو از نافه بگشاده زیز.
به توخوشدل دماغ مشک بیزم
ز تو روشن چراغ صبح خیزم .
شده گرم از نسیم مشک بیزش
دماغ نرگس بیمارخیزش .
عبیر ارزان ز جعد مشک بیزش
شکر قربان ز لعل شهدخیزش .
پیوند روح میکند این باد مشک بیز
نزدیک نوبت سحر است ای ندیم خیز.