مجدالدین بغدادی . [ م َ دُدْ دی ن ِ ب َ ] (اِخ ) ابوسعید شرف بن مؤید از مردم بغدادک خوارزم و از صوفیان و شاعران و نویسندگان نیمه ٔ دوم قرن ششم هجری است . وی از مریدان شیخ نجم الدین کبری است و نجم الدین رازی مشهوربه دایه صاحب کتاب مرصاد العباد از شاگردان مشهور اوست . بنا به نقل تاریخ گزیده وی به امر خوارزمشاه کشته شد. وفات او را به اختلاف در 606 و 607 و 613 نوشته اند. از مجدالدین بغدادی آثاری چند در تصوف به زبان فارسی باقی مانده و از آن جمله است : رساله ای در پاسخ «تحفة البررة فی مسائل العشرة» که احمدبن علی بن مهذب بن نصرالخواری ، ده سؤال در مسائل مختلف تصوف از وی نموده و او بدانها جواب داده است و نیز «رساله ٔ سفر» و چند نامه و اشعاری لطیف . این دو بیت از اوست :
یک موی ترا هزار صاحب هوس است
تا خود به تو زین جمله که را دسترس است
آن کس که بیافت دولتی یافت عظیم
و آنکس که نیافت درد نایافت بس است .
و رجوع به تاریخ گزیده چ لیدن ص 788 و 789 و لباب الالباب چ سعید نفیسی ص 191 و تعلیقات همین کتاب ص 610 و 634 و نفحات الانس جامی و ریاض العارفین ص 131 و مجمعالفصحاء ج 1 ص 542 وحبیب السیر چ خیام ج 2 ص 647 و مجله ٔ یغما شماره 12 سال هفتم و تاریخ ادبیات دکتر صفا ج 3 ص 168 و 1190 شود.
کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
واژه پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.