عمادالدین طوسی . [ ع ِ دُدْ دی ن ِ ] (اِخ ) فضل اﷲبن علأالدین طوسی مشهدی ، ملقب به عمادالدین . از عرفای عهد شاه اسماعیل صفوی . وی از مریدان حاج محمد خبوشانی ، مشهور به مخدوم اعظم (متوفی 937 هَ . ق .) بوده است و در اندک زمانی در طریق تصوف پیش رفته از مشایخ بزرگ شد و از پیر خود اجازه ٔ ارشاد داشته و شرحی بر لوایح عبدالرحمان جامی نوشته است . شهادت او بنابر نقل قاضی نوراﷲ در سال 914 هَ . ق . در مشهد در حال حیات مرشدخود بود و در همان شهر دفن گردید. از اشعار اوست :
بر درگه دوست تحفه جز جان نبری
دردت چو دهند نام درمان نبری
بی درد ز درد عشق نالان گشتی
خاموش ، که عرض دردمندان نبری .
(ازریحانة الادب ج 3 ص 501 از ریاض العارفین ص 200 و اواسط مجالس المؤلفین ).
کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
واژه پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.