شیرین زبانی . [ زَ] (حامص مرکب ) بلاغت و فصاحت و خوشی گفتار. (ناظم الاطباء). صفت شیرین زبان . خوش سخنی و شیرین بیانی . خوشی وشیرینی و لطف سخن . (از یادداشت مؤلف ) :
جهان را همه فتنه ٔ خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی .
وگر کمترم من از ایشان به معنی
از ایشان فزونم به شیرین زبانی .
بر او خواند شعری به الفاظ تازی
به شیرین معانی و شیرین زبانی .
بپرسیدش اول به آواز نرم
به شیرین زبانی دلش کرد گرم .
کجا شیرین و آن شیرین زبانی
به شیرینی چو آب زندگانی .
نباید کز سر شیرین زبانی
خورد حلوای شیرین رایگانی .
به شیرین زبانی و لطف و خوشی
توانی که پیلی به مویی کشی .
همه عمر تلخی کشیده ست سعدی
که نامش برآید به شیرین زبانی .
به شیرین زبانی توان برد گوی
که پیوسته تلخی بردتندخوی .
تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر
ترش گوی را گو به سختی بمیر.
- شیرین زبانی کردن ؛ گفتن سخنان خوش و دل انگیز. گفتن سخنانی که شنونده را خوش آید :
هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.