خودپرستی . [ خوَدْ / خُدْ پ َ رَ ] (حامص مرکب )
خودخواهی . خودکامی . حالت شخص ازخودراضی . (ناظم الاطباء) :
خودپرستی چو حلقه بر در نِه
بیخودی را چو حُلّه در بر کش .
هر کآرَد با تو خودپرستی
شمشیر ادب خورَد دودستی .
عشق است گره گشای هستی
گِردآبه زهاب خودپرستی .
چون برگذری ز خودپرستی
در خود نه گمان بری که هستی .
نشاید گفت من هستم تو هستی
که آنگه لازم آید خودپرستی .
سعدیا چون بت شکستی خود مباش
خودپرستی کمتر از اصنام نیست .
سعدیا پرهیزگاران خودپرستی میکنند
ما دهل در گردن و خر در خلاب افکنده ایم .
خودپرستی خیزد از دنیا و جاه
نیستی و حق پرستی خوشتر است .
ای پسر نیستی ز هستی به
بت پرستی ز خودپرستی به .
با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
تا بی خبر بمیرد در عین خودپرستی .
هر جا بتی ببینی مشغول کار او شو
هر قبله ای که بینی بهتر زخودپرستی .