کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
گو پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
گو
/go[w]/
معنی
۱. دلیر؛ پهلوان: ◻︎ نگهبان بر او کرد پس اند مرد / گوِ پهلوانزاده با داغ و درد (دقیقی: ۹۰)، ◻︎ حکایت شنو کآن گوِ نامجوی / پسندیدهپی بود و فرخندهخوی (سعدی۱: ۶۰ حاشیه).
۲. مهتر؛ بزرگ.
۳. (اسم) = گاو
فرهنگ فارسی عمید
فعل
بن گذشته: گفت
بن حال: گو
دیکشنری
place
-
جستوجوی دقیق
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. (اِ) گوی که آن را با چوگان بازند. (برهان ). گوی که به چوگان بازی به آن کنند. (غیاث ). گوی را گویند که با چوگان زنند. (آنندراج ) : چو چوگان فلک ، ما چو گو در میان برنجیم از دست سود و زیان . (شاهنامه چ بروخیم ج 6 ص 1445).بر سر میدان عشق در خم چوگان...
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. (حرف ربط) کلمه ٔ ارتباط به معنی خواه و اگرچه . (ناظم الاطباء). رجوع به ترکیب گواینکه ذیل «گو» (نف ) شود. و افاده ٔ معنی فرض و خیال هم کند. (آنندراج ).
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. (فعل امر) امراست از گفتن . بگو. خواه . خواهی . بگذار : ای نگارین ز تو رهیت گسست دلْش را گو به بخس و گو بگذار. آغاجی .بخندید صاحبدل نیکخوی که سهل است از این بیشتر گو بگوی . سعدی (بوستان ).- امثال : چه به من گو چه به در گو چه به خر گو . (امثال و ...
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. [ گ َ ] (اِخ ) نام یکی از ملازمان خسرو پرویز (ولف ) : به گستهم گفت این «گو» بی خردنباید که با داوری می خورد. فردوسی .|| نام پادشاه هند. (فهرست ولف ) :پدر چون بدید آن جهاندار نوبفرمود تا نام کردند گو.(شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2471).
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. [ گ َ / گُو ] (اِ) زمین پست و مغاک را گویند. (جهانگیری ) (برهان ) (از ناظم الاطباء). به معنی مغاک است که آن را گود و گودال نیز گویند. (انجمن آرا) (آنندراج ). مغاک و زمین نشیب . (غیاث ). لان . کِریشَک . کُریشَنک . غُفچ . (برهان ). چال . چاله . چال...
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. [ گ َ وَ ] (اِخ ) نامی است که در اوستا (فرگرد اول وندیداد) به سرزمین سغد داده شده است . رجوع به فرهنگ ایران باستان پورداود ج 1 ص 185 و 285 شود.
-
گو
لغتنامه دهخدا
گو. [ گُو ] (اِ) و با ثانی مجهول گاو را نیز گویند که عربان بقر خوانند. (برهان ). مخفف گاو به معنی جانور معروف ، و دیوان ملافوقی از آن پر است و در هندی نیز به همین معنی است . تمامیش به واو مجهول از توافق لسانین بود. (فرهنگ چراغ هدایت ). طبری «گو»، ماز...
-
گو
فرهنگ فارسی عمید
(اسم، صفت) ‹کو› [قدیمی] go[w] ۱. دلیر؛ پهلوان: ◻︎ نگهبان بر او کرد پس اند مرد / گوِ پهلوانزاده با داغ و درد (دقیقی: ۹۰)، ◻︎ حکایت شنو کآن گوِ نامجوی / پسندیدهپی بود و فرخندهخوی (سعدی۱: ۶۰ حاشیه).۲. مهتر؛ بزرگ.۳. (اسم) = گاو
-
گو
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [قدیمی] go[w] = گود
-
گو
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) ‹گوی› gu ۱. هرچیز گرد مانند گلوله.۲. توپ پلاستیکی.۳. (ورزش) توپ چوبی که آن را با چوگان میزنند.۴. [قدیمی] تکمۀ لباس.
-
گو
فرهنگ فارسی عمید
(بن مضارعِ گفتن) gu ۱. = گفتن۲. گوینده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): راستگو، دروغگو، قصهگو.
-
گو
فرهنگ فارسی معین
( ~ .) (ص .) دلیر، پهلوان .
-
گو
فرهنگ فارسی معین
(گَ یا گُ) (اِ.) زمین پست ، مغاک ، گودال .
-
گو
فرهنگ فارسی معین
(گُ) (اِ.) 1 - هرچیز گرد و گلوله مانند. 2 - گوی که آن را با چوگان بزنند.
-
گو
لهجه و گویش تهرانی
گاو