کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
کُنُوزِ پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
جستوجوی دقیق
-
کُنُوزِ
فرهنگ واژگان قرآن
گنجها (کلمه کنز به معناي روي هم نهادن مال و نگهداري از آن است و در اصل از کنز خرما گرفته شده و زمان کنز ، آن فصلي است که در آن خرما ذخيره ميشود ، و ناقة کناز آن شتري است که گوشت بدنش روي هم انباشته شده ، و به عبارت سادهتر چاق باشد ، و يکنزون در جمله ...
-
واژههای مشابه
-
کنوز
لغتنامه دهخدا
کنوز. [ ک ُ ] (ع اِ) ج ِ کنز که معرب گنج است . (غیاث ) (آنندراج ). ج ِ کنز. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به کنز شود.
-
کنوز
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) [عربی، جمعِ کنز] [قدیمی] konuz = کَنْز
-
کنوز
فرهنگ فارسی معین
(کُ) [ ع . ] (اِ.) جِ کنز.
-
واژههای همآوا
-
کنوز
لغتنامه دهخدا
کنوز. [ ک ُ ] (ع اِ) ج ِ کنز که معرب گنج است . (غیاث ) (آنندراج ). ج ِ کنز. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به کنز شود.
-
کنوز
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) [عربی، جمعِ کنز] [قدیمی] konuz = کَنْز
-
کنوز
فرهنگ فارسی معین
(کُ) [ ع . ] (اِ.) جِ کنز.
-
جستوجو در متن
-
کنز
فرهنگ فارسی معین
(کَ نْ) [ ع . ] (اِ.) گنج ، اندوخته . ج . کنوز.
-
پیرمحمود
لغتنامه دهخدا
پیرمحمود. [ م َ ] (اِخ ) صدفی اورنوی . وی مفتاح کنوز استاد خود خیرالدین را بترکی ترجمه کرده است .
-
گنج عروس
لغتنامه دهخدا
گنج عروس . [ گ َ ج ِ ع َ ] (اِخ ) نام گنج اول است از جمله ٔ کنوز ثمانیه ٔ خسروی . گویند این گنج را خود جمع کرده گذاشته بود. (برهان ) (آنندراج ) : نخستین که بنهاد گنج عروس ز چین و ز برطاس و از هند و روس .فردوسی (شاهنامه ج 9 ص 2892).دگر گنج خضرا و گنج ...
-
کاظم بک میرزا
لغتنامه دهخدا
کاظم بک میرزا. [ ظِ ب َ ](اِخ ) میرزا کاظم بک . استاد در بطرسبرج (پترزبورگ ) او راست : مفتاح کنوز القرآن فی الکشف عن کلمات القرآن (بطرسبرج 1859). (معجم المطبوعات ج 2 ستون 1826).
-
نادروائی
لغتنامه دهخدا
نادروائی . [ دَرْ ] (حامص مرکب ) ضرورت نداشتن . (حاشیه ٔ دره ٔ نادره از برهان قاطع) : ابواب کنوز نادری را به دست بی پروائی و نادروائی گشوده از نادانی بادانی و اقاصی ... در صدد تبذیر و اسراف برآمد. (دره ٔ نادره چ جعفر شهیدی ص 704).