کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
پارسی گو پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
پارسی گو
/pārsigu/
معنی
کسی که به زبان فارسی حرف میزند؛ فارسیگو.
فرهنگ فارسی عمید
دیکشنری
نتیجهای یافت نگردید.
-
جستوجوی دقیق
-
پارسی گو
لغتنامه دهخدا
پارسی گو. (نف مرکب )متکلم فارسی . که بزبان فارسی سخن گوید : ترکان پارسی گو بخشندگان عمرندساقی بده بشارت رندان پارسا را.حافظ.
-
پارسی گو
فرهنگ فارسی عمید
(صفت فاعلی) [جمع: پارسیگویان] ‹پارسیگوی› [قدیمی] pārsigu کسی که به زبان فارسی حرف میزند؛ فارسیگو.
-
واژههای مشابه
-
علی پارسی
لغتنامه دهخدا
علی پارسی . [ ع َ ی ِ ] (اِخ ) ابن حسین شاکر جرکسی پارسی . رجوع به علی شاکر شود.
-
گل پارسی
لغتنامه دهخدا
گل پارسی . [ گ ِ ل ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) گلی است که زنان سر بدان شویند و درد شش را نافع است و بعربی طین فارسی خوانند. (برهان ) : بگیرند گل مختوم پنج درم ، گل قبرسی پانزده درم ، گل ارمنی ... دو درم ... و گل پارسی سه درم . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
-
گل پارسی
لغتنامه دهخدا
گل پارسی . [ گ ُ ل ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) نام گلی است بغایت سرخ و خوشرنگ و آنرا گل صدبرگ و گلناز فارسی هم میگویند. (برهان ) (جهانگیری ) (آنندراج ) (الفاظ الادویه ) : زن پارسا چون گل پارسی برون اوفتاده ز پرده سرا.کمال الدین اسماعیل .
-
صبور پارسی
لغتنامه دهخدا
صبور پارسی . [ ص َ رِ ] (اِخ ) شاعری است . منوچهری از او بدین بیت یاد کند:در خراسان بوشعیب و بوذر آن ترک کشی وآن صبور پارسی و آن رودکی چنگ زن .
-
پارسی زبان
فرهنگ فارسی معین
(زَ) (ص مر.) 1 - آن که به پارسی سخن گوید. 2 - فصیح ، بلیغ .
-
آتش پارسی
لغتنامه دهخدا
آتش پارسی . [ ت َ ش ِ ](ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) تبخال و تبخاله : دید مرا گرفته لب آتش پارسی ز تب نطق من آب تازیان برده بنکته ٔ دری . خاقانی . || نام مرضی که آن را نار پارسی گویند و این مرض همان جمره است یا مرض دیگر نزدیک بدان ، و آن بثره ٔ چند است بسی...
-
گل پارسی
فرهنگ فارسی معین
(گِ لِ) (اِمر.) گل سرشوی .
-
زبان پارسی
لغتنامه دهخدا
زبان پارسی . [ زَ ن ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چون مطلقاً زبان پارسی گویند مراد زبان پارسی نو است یعنی پارسی پس از اسلام . (از حاشیه ٔ دکتر معین بر برهان قاطع ج 1 ص 350 و 351). امروز بیشترمردم ایران و افغانستان و تاجیکستان و قسمتی از هندو ترکستان و ...
-
نار پارسی
لغتنامه دهخدا
نار پارسی . [ رِ پا ] (ترکیب وصفی ، اِمرکب ) بژه ای باشد پر آب رقیق با خارش و سوزش صعب و سبب آن بسیاری و گرمی و تری خون [ کذا ] بود. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). نار فارسی . رجوع به نار فارسی شود.
-
پارسی باستانی
لغتنامه دهخدا
پارسی باستانی . [ ی ِ ] (اِخ ) (زبان ...) یاپارسی قدیم یا فرس قدیم یا پارسی هخامنشی یا پارسی باستان یکی از لهجات کهن ایران که کتیبه های شاهنشاهان هخامنشی بدان نوشته شده است . این لهجه با لهجه ٔ اوستائی و زبان سانسکریت که کتاب مقدس هندوان (وِدا) بدان ...
-
تریاق پارسی
لغتنامه دهخدا
تریاق پارسی . [ ت َ / ت ِرْ ق ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) رجوع به تریاق فارسی شود.
-
خرماء پارسی
لغتنامه دهخدا
خرماء پارسی . [ خ ُ ءِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) نوعی از خرما. (یادداشت بخط مؤلف ): درخت خرماء پارسی ، از هر چهار درخت خراج یک درم . (فارسنامه ٔ ابن بلخی ص 93).