کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
نتایج زیر ناقص است. برای مشاهدهٔ موارد بیشتر روی دکمه کلیک نمایید. جستوجوی بیشتر
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
غالیه سا پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
غالیه خط
لغتنامه دهخدا
غالیه خط. [ ی َ / ی ِ خ َ ] (ص مرکب ) آنکه ریش او مشکین و سیاه باشد : چابک و سروقد و زیباروی غالیه خط جوان مشکین موی . نظامی .آن غالیه خط گر سوی من نامه نوشتی گردون ورق هستی من درننوشتی .حافظ.
-
غالیه خور
لغتنامه دهخدا
غالیه خور. [ ی َ / ی ِخوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) خورنده ٔ غالیه . خورنده ٔ سیاهی . صفت قلم که مرکب خورد در این شعر : بر دو ابروش کلاه زر شاهانه نهیدپس به دستش قلم غالیه خور باز دهید.خاقانی .
-
غالیه دان
لغتنامه دهخدا
غالیه دان . [ ی َ / ی ِ ] (اِ مرکب ) ظرفی که در آن غالیه ریزند. || و مجازاً شاعران آن را به معانی دهان و چاه زنخدان و غیره آورده اند : مانند میان تو و همچون دهن تومن تن کنم از موی و دل ازغالیه دانی . فرخی .دهن چو غالیه دانی و سی ستاره ٔ خردبجای غالیه...
-
غالیه رنگ
لغتنامه دهخدا
غالیه رنگ . [ ی َ / ی ِ رَ ] (ص مرکب ) به رنگ غالیه . غالیه فام . سیاه . مشکین : انگور بکردار زنی غالیه رنگست و او را شکمی همچو یکی غالیه دان است . منوچهری .و رجوع به غالیه فام شود.
-
غالیه زلف
لغتنامه دهخدا
غالیه زلف . [ ی َ / ی ِ زُ ] (ص مرکب ) آنکه زلف سیاه دارد. مشکین موی . و رجوع به غالیه زلفین و غالیه جعد و غالیه موی شود : همچنین عید بشادی صد دیگر بگذاربا بتان چگل و غالیه زلفان تراز. فرخی .بنزد من مه من سرو و ماه مطلق نیست که سرو غالیه زلف است و ما...
-
غالیه زلفین
لغتنامه دهخدا
غالیه زلفین . [ ی َ / ی ِ زُ ] (ص مرکب ) کسی که زلف مجعد اوبرنگ غالیه باشد. آنکه موی مجعد وی سیاه باشد. رجوع به غالیه زلف ، غالیه جعد و غالیه موی شود : ای غالیه زلفین ماه پیکرعیار و سیه چشم و نغز دلبر. خسروی .نوک کلک شاه راحورا به گیسو بستردغالیه زلف...
-
غالیه سائی
لغتنامه دهخدا
غالیه سائی . [ ی َ / ی ِ ] (حامص مرکب ) رجوع به غالیه سایی شود.
-
غالیه ساز
لغتنامه دهخدا
غالیه ساز. [ ی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) آن که غالیه سازد. خوشبوی ساز. عطار. غالیه سای : زآن غالیه دان شکرانگیزمه غالیه ساز و گل شکرریز.نظامی .
-
غالیه سایی
لغتنامه دهخدا
غالیه سایی . [ ی َ / ی ِ ] (حامص مرکب ) غالیه سائی . خوشبوی سازی . عطاری : آن جام صدف ده که بخندد چو دم صبح چون صبح نمود آن صدف غالیه سایی . خاقانی .ببوی زلف رخت میروند و می آیندصبا بغالیه سائی و گل به جلوه گری . حافظ.و رجوع به غالیه سودن شود.
-
غالیه فام
لغتنامه دهخدا
غالیه فام . [ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) برنگ غالیه . سیاه . مشکین . سیه رنگ : همه با جعدهای مشکین بوی همه با زلفهای غالیه فام . فرخی .دل غالیه فام است و رخش چون گل زرد است گوئی که شب دوش می و غالیه خورده ست . منوچهری .باد آمد و بگسست هوا را ز ره ابربویی ...
-
غالیه گون
لغتنامه دهخدا
غالیه گون . [ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) مشکین رنگ . غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند : منم غلام خداوند زلف غالیه گون تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون . رودکی .با طره ٔ مشکین همگی فتنه ٔ چینی با غالیه گون خط سیه شور تتاری . فرخی .شاهد روز کز ه...
-
غالیه گونا
لغتنامه دهخدا
غالیه گونا. [ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) رجوع به غالیه گون شود.گاه در شعر به آخر گون الف زیاده آرند : حلقه ٔ زلف کهن رنگ بگرداند لیک خال را رنگ همان غالیه گونا بینند.خاقانی .
-
غالیه موی
لغتنامه دهخدا
غالیه موی . [ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) آنکه زلف و موی سیاه و مشکین دارد. غالیه زلف . سیه موی : بناز گفتمش ای ماهروی غالیه موی که ماه روشنی از روی تو ستاند وام . فرخی .هوای صحبت آن ماهروی غالیه موی نه من ز رنج کشیدن چنین شدم لاغر. فرخی .هوای خدمت آن خواج...
-
غالیه سودن
فرهنگ فارسی معین
( ~ . دَ) [ ع - فا. ] 1 - ساییدن غالیه . 2 - عطر ساختن .
-
غالیه اندایه
فرهنگ فارسی معین
( ~ . اَ یِ) [ ع - فا. ] (اِمر.) ابزاری که با آن غالیه را بر اندام می مالیدند.