کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
نتایج زیر ناقص است. برای مشاهدهٔ موارد بیشتر روی دکمه کلیک نمایید. جستوجوی بیشتر
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
ضفة پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
زفة
لغتنامه دهخدا
زفة. [ زَف ْ ف َ ] (ع مص ) یکبار افکندن مرغ خود را بر زمین . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || صاحب اقرب الموارد آرد: زَفة. دفعة: جئته ُ زَفَّةً او زَفَّتَین ؛ ای مرة او مرتین .
-
زفة
لغتنامه دهخدا
زفة. [ زُف ْ ف َ ] (ع اِ) گروه . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). زمره . (اقرب الموارد). منه الحدیث : فی تزویج فاطمة علیهاالسلام انه صنع طعاماً و قال لبلال ادخل الناس علی زفة زفة؛ ای طائفة بعد طائفة. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
-
ضفط
لغتنامه دهخدا
ضفط. [ ض َ ] (ع مص ) بستن . || سوار شدن . || نگذاشتن . (منتهی الارب ).
-
ضفط
لغتنامه دهخدا
ضفط. [ ض َ ف َ ] (ع ص ) مرد کلان جثه ٔ فروهشته بدن . (منتهی الارب ).
-
ضفط
لغتنامه دهخدا
ضفط. [ ض ِ ف ِطط ] (ع ص ) مرد فربه پرگوشت و گران بدن . (منتهی الارب ).
-
زفت
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [قدیمی] zaft درشت؛ فربه؛ ستبر؛ هنگفت: ◻︎ چنان خار در گل ندیدم که رفت / که پیکان او در سپرهای زفت (سعدی۱: ۱۳۷ حاشیه).
-
زفت
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) zeft ۱. (طب قدیم) مادۀ سیالی که از درخت صنوبر بیرون میآید و مصرف دارویی داشته؛ زفت رومی؛ صمغ.۲. [قدیمی] قیر که از نفت گرفته میشود؛ زفت بحری.〈 زفت یابس: صمغ خشک شدۀ درخت صنوبر.
-
زفت
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [قدیمی] zoft ۱. بخیل؛ ممسک؛ لئیم؛ خسیس: ◻︎ صعب چون بیم و تلخ چون غم جفت / تار چون گور و تنگ چون دل زفت (عنصری: ۳۶۳).۲. [مجاز] ترشرو.۳. [مجاز] زمخت.۴. طعم تندوتیز و گس؛ ویژگی چیزی که طعم تندوتیز داشته باشد.
-
زَفت
لهجه و گویش بختیاری
zaft zabt .
-
زِفت
لهجه و گویش بختیاری
zeft 1. نام داروى کچلى (ادرار گاو مو بور را با کمى قرهقوروت و تعدادى برگهزردآلو مىجوشانند تا سِفت شود وبهصورت ضماد درآید. این ضماد راکه بسیار چسبنده است، روى پارچهاى تمیز مىمالند و روى زخم مىگذارند تاخود بیفتد)؛ 2. (کنایى) شخص سمج وپررو.
-
زِفت
لهجه و گویش تهرانی
قیر،صمغ،آمیزه صمغ و مازو داروی کچلی/ بخیل ، آدم خشن .
-
جستوجو در متن
-
ضفیر
لغتنامه دهخدا
ضفیر. [ ض َ ] (ع اِ) هر دسته موی بافته جداگانه . || ضفیر البحر؛ کرانه ٔ دریا. (منتهی الارب ). ضفة البحر.
-
لب
لغتنامه دهخدا
لب . [ ل َ ](اِ) شفه . (دهار). لحمی که در مدخل دهان واقع است . قسمت خارجی دهان که دندانها را پوشاند. پرده ٔ پیش دهان که دندانها را پوشاند.نام هر یک از دو قسمت گوشتالو و سرخ که جلوی دندانها قرار گیرد و دوره ٔ دهان را تشکیل دهد : لب بخت پیروز را خنده ا...