کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
شنه پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
شنه
/šane/
معنی
لعنت؛ نفرین.
فرهنگ فارسی عمید
دیکشنری
نتیجهای یافت نگردید.
-
جستوجوی دقیق
-
شنه
لغتنامه دهخدا
شنه . [ ش َ ن َ / ن ِ ] (اِ) مخفف شانه . آلتی است که برزیگران برای باد دادن غله ٔ کوفته شده بکار برند تا غله از کاه جدا گردد.چارشاخ . (فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به شانه شود.
-
شنه
لغتنامه دهخدا
شنه . [ ش َ ن َ / ن ِ ] (اِ) نفرین و لعنت . (برهان ) (ناظم الاطباء). سنه . (فرهنگ فارسی معین ). اما کلمه در این معنی صورتی یا تصحیفی از «سنه » است .
-
شنه
لغتنامه دهخدا
شنه . [ ش َ ن َ / ن ِ / ش َن ْ ن َ / ن ِ ] (اِ) جمیع آوازها را گویند عموماً همچو صریر قلم و آواز نفیر و نای و سورنای ... (برهان ). هر آواز بلندی را گویند عموماً چون صریر در خامه و کلک و صدای نفیر و سورنا... (جهانگیری ) (از سروری ). ممکن است معانی مذک...
-
شنه
لغتنامه دهخدا
شنه . [ ش َ ن ِ] (اِخ ) دهی است از دهستان بهمن شیر بخش مرکزی شهرستان خرم شهر. سکنه ٔ آن 800 تن . آب از رودخانه . محصول آن خرما و سبزیجات . (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).
-
شنه
فرهنگ فارسی معین
(شَ نَ یا نِ) (اِ.) لعنت ، نفرین .
-
شنه
فرهنگ فارسی معین
( ~ .) (اِ.) 1 - آواز و صدای چیزی (مانند صریر قلم و آواز نفیر و نای و سورنای ). 2 - آواز جانوران (اهلی و وحشی ).
-
شنه
فرهنگ فارسی معین
( ~ .) (اِ.) آلتی است که برزیگران برای باد دادن غلة کوفته شده به کار برند تا غله از کاه جدا گردد؛ چارشاخ .
-
شنه
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) ‹سنه› [قدیمی] šane لعنت؛ نفرین.
-
شنه
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) [قدیمی] šanne ۱. آواز؛ بانگ.۲. آواز قلم.۳. بانگ نای.۴. شیهۀ اسب.
-
واژههای مشابه
-
شنة
لغتنامه دهخدا
شنة. [ ش َن ْ ن َ ] (اِخ ) لقب وهب بن خالد جاهلی و ذوالشنة وهب بن خالد است که رهزنی میکرد و با خود شَنّة (مشک کهنه ٔ دریده ) میداشت . (از منتهی الارب ).
-
شنة
لغتنامه دهخدا
شنة. [ ش َن ْ ن َ ] (ع اِ) شَن ّ. مشک کهنه ٔ دریده . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
-
ابن شنه
لغتنامه دهخدا
ابن شنه . [ اِ ن ُ ش َن ْ ن َ ] (ع اِ مرکب ) خر. حمار. درازگوش .
-
حصار شنه
لغتنامه دهخدا
حصار شنه . [ ح ِ ؟ ] (اِخ ) دهی است از دهستان قنوات بخش حومه شهرستان قم . واقع در 25هزارگزی جنوب خاور قم و هشت هزارگزی شمال راه شوسه ٔ قم به کاشان . ناحیه ای است واقع در جلگه ولی معتدل . دارای 705 تن سکنه میباشد. فارسی زبانند. از قنات دو رشته ، شیرین...