کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
چاییده پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
آب داده
فرهنگ فارسی عمید
تیزکرده: شمشیر آبداده، خنجر آبداده.
-
آبده
فرهنگ فارسی عمید
۱. آبدهنده.۲. آن قسمت از مجرای قنات در زیرزمین که آب از آن بیرون میآید و داخل قنات میشود.
-
آب دیده
فرهنگ فارسی عمید
۱. پارچه یا چیز دیگر که در آب افتاده و آب به خود کشیده و آسیب دیده باشد؛ نمکشیده؛ خیس.۲. [عامیانه، مجاز] باتجربه؛ آبداده: فولاد آبدیده.
-
آتشکده
فرهنگ فارسی عمید
در آیین زردشتی، بنایی که آتش مقدس در آن نگهداری میشود و پرستشگاه زردشتیان است؛ آذرکده؛ آتشگاه؛ آتشخانه: ◻︎ جهانآفرین را ستایش گرفت / به آتشکدهَنْدر، نیایش گرفت (فردوسی: ۳/۷).
-
آجیده
فرهنگ فارسی عمید
۱. فروکردهشده.۲. بخیه.۳. ناهمواریهای سطح چیزی مثل ناهمواری سوهان.
-
آدمیزاده
فرهنگ فارسی عمید
= آدمیزاد: ◻︎ نه هر آدمیزاده از دد به است / که دد ز آدمیزادۀ بد به است (سعدی۱: ۶۲).
-
آده
فرهنگ فارسی عمید
چوببستی که روی زمین برپا کنند تا پرندگان بر روی آن بنشینند.
-
آدینده
فرهنگ فارسی عمید
= رنگینکمان: ◻︎ عَلَم ابر و تندر بُوَد کوس او / کمان آدینده شود ژاله تیر (رودکی: ۵۲۳).
-
آراینده
فرهنگ فارسی عمید
۱. آرایشدهنده.۲. زینتدهنده.
-
آرده
فرهنگ فارسی عمید
-
آرغده
فرهنگ فارسی عمید
۱. خشمگین؛ خشمناک؛ برآشفته؛ دژم.۲. حریص؛ آزمند: ◻︎ آرغده بر ثنای تو جان من است از آنک / پروردۀ مکارم اخلاق تو منم (منوچهری: ۲۱۲).
-
آرمده
فرهنگ فارسی عمید
= آرمیده
-
آرمیده
فرهنگ فارسی عمید
۱. آرامگرفته؛ آسوده.۲. خفته.۳. [قدیمی] ساکن.۴. [قدیمی] آهسته.
-
آزادزاده
فرهنگ فارسی عمید
نجیبزاده.
-
آزاده
فرهنگ فارسی عمید
۱. آزاد.۲. اسیر جنگی ایرانی آزادشده پس از جنگ ایران و عراق.۳. [قدیمی] آزادمرد؛ جوانمرد.۴. [قدیمی] اصیل و نجیب.۵. [قدیمی] وارسته: ◻︎ ز مادر همه جنگ را زادهایم / همه بندهایم ارچه آزادهایم (فردوسی: ۳/۱۰).۶. [قدیمی] آنکه بندۀ کسی نباشد.