کاربر عزیز نسخه جدید واژهیاب در دسترس است. در تاریخ ۳۰ اردیبهشت فعالیت این نسخه از سایت متوقف خواهد شد و نسخه جدید جایگزین میگردد. اگر از دفترواژه استفاده میکردید لازم است از آن بکاپ تهیه فرمایید چرا که این مورد به نسخه جدید منتقل نخواهد شد.
نتایج زیر ناقص است. برای مشاهدهٔ موارد بیشتر روی دکمه کلیک نمایید. جستوجوی بیشتر
خطای سرور
متأسفانه سرور با خطا مواجه شد. مشکل را بررسی میکنیم و به زودی حل خواهیم کرد.
زبان زرگری پیدا نشد!
- از درستی املای واژهٔ نوشتهشده مطمئن شوید.
- شکل سادهٔ لغت را بدون نوشتن وندها و ضمایر متصل بنویسید.
- این جستوجو را در فرهنگهای دیگر انجام دهید.
-
زبان بسته
فرهنگ فارسی عمید
(صفت مفعولی) [مجاز] zabānbaste ۱. خاموش؛ ساکت: ◻︎ بهایم خموشند و گویا بشر / زبانبسته بهتر که گویا به شر (سعدی۱: ۱۵۵)، ◻︎ تو دانی ضمیر زبانبستگان / تو مرهم نهی بر دل خستگان (سعدی۱: ۱۹۸).۲. گنگ؛ بیزبان.
-
زبان بند
فرهنگ فارسی عمید
(اسم، صفت فاعلی) zabānband نوعی عزائم و افسون که زبان کسی را میبندند تا چیزی نگوید و مخالفت نکند.〈 زبانبند خرد: [قدیمی، مجاز] شراب؛ می؛ باده: ◻︎ ساقی به میان آر زبانبند خرد را / کاین هرزهدرا صحبت ماقال برآورد (صائب: ۵۷۶).
-
زبان چرب
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [مجاز] zabānčarb کسی که زبان چرب و نرم دارد؛ آنکه سخنان شیرین و فریبنده بگوید: ◻︎ جوان زبانچرب و شیرینسخن / نه از پیر نستوه گشتهکهن (فردوسی۴: ۲۵۸۷).
-
زبان دار
فرهنگ فارسی عمید
(صفت فاعلی) [عامیانه، مجاز] zabāndār ۱. گویا؛ سخنگو.۲. آنکه بتواند مطلب خود را خوب بیان کند.
-
زبان دان
فرهنگ فارسی عمید
(اسم، صفت فاعلی) zabāndān ۱. کسی که غیر از زبان مادری خود زبان دیگر هم میداند.۲. [قدیمی، مجاز] زبانآور؛ سخندان؛ فصیح و بلیغ: ◻︎ زباندانی آمد به صاحبدلی / که محکم فروماندهام در گِلی (سعدی۱: ۸۱).
-
زبان دراز
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) [عامیانه، مجاز] zabānderāz گستاخ و پرحرف؛ کسی که در حرف زدن و سخن گفتن با دیگری گستاخی و جسارت میکند.
-
زبان درازی
فرهنگ فارسی عمید
(حاصل مصدر) [عامیانه، مجاز] zabānderāzi زباندراز بودن؛ گستاخی در گفتار.
-
زبان ران
فرهنگ فارسی عمید
(صفت فاعلی) [قدیمی، مجاز] zabānrān ۱. زبانآور.۲. سخنران.۳. پرگوی.۴. بلیغ.
-
زبان رانی
فرهنگ فارسی عمید
(حاصل مصدر) [قدیمی، مجاز] zabānrāni سخنگویی؛ سخنرانی: ◻︎ این چه زبان واین چه زبانرانی است / گفته و ناگفته پشیمانی است (نظامی۱۳: ۶).
-
زبان شناسی
فرهنگ فارسی عمید
(اسم، حاصل مصدر) zabānšenāsi علمی که دربارۀ زبانهای مختلف، چگونگی ساختمان و اصوات و اشکال هر یک، و ارتباط میان آنها بحث میکند.
-
زبان گرفتگی
فرهنگ فارسی عمید
(حاصل مصدر) zabāngereftegi زبانگرفته بودن؛ لکنت زبان.
-
زبان گرفته
فرهنگ فارسی عمید
(صفت) zabāngerefte ۱. کسی که هنگام حرف زدن زبانش میگیرد؛ الکن.۲. [مجاز] خاموش؛ ساکت.
-
زبان گز
فرهنگ فارسی عمید
(صفت فاعلی) zabāngaz هر چیز تندوتیز یا بسیارشیرین که وقت خوردن زبان را میگزد.
-
زبان گنجشک
فرهنگ فارسی عمید
(اسم) (زیستشناسی) [مجاز] zabāngonješk درختی زینتی از خانوادۀ زیتون با برگهایی شبیه برگ بادام که مصرف دارویی دارد؛ مرغزبانک.
-
زبان گیر
فرهنگ فارسی عمید
(صفت فاعلی) [قدیمی، مجاز] zabāngir کسی که اطلاعاتی را به دست آورده و خبر میدهد؛ جاسوس.